Als ik vanochtend wakker wordt, zijn mijn benen weer redelijk de oude. Ik kan weer normaal trappenlopen en de stijfheid is weg. Op een ding na: ik heb me gisteren blijkbaar verstapt. Ik weet dat ik op een steen stond die kantelde, waardoor ik een rare beweging moest maken. Op dat moment leek dat echter verder niks. Nu doet het onder mijn kuit toch nog zeer. Ik kan er wel mee lopen, maar prettig is anders. Gelukkig doen mijn benen het wel weer, want dat was vandaag wel nodig! Maar dat wist ik vanochtend nog niet.
Volgens de gids is het vandaag een makkelijke etappe, met weliswaar een 'vermoeiende maar plezierige klim' omhoog. Nu vind ik vermoeiend en plezierig al een vreemde combinatie, maar de werkelijkheid vond ik ronduit zwaar! Zodra ik het dorp uit liep ging het gelijk steil omhoog. Echt klauteren over bergpaden met rotsen. Het was warm en vochtig. Het ging omhoog door het bos, wat werkelijk prachtig was. Ik moest echter steeds stoppen om rond te kijken, want voor het lopen was alle aandacht op het pad nodig. Soms was er een stukje 'gewoon' lopen en dan was het echt genieten. Het was zo'n sprookjesbos; enorm groen met overal planten en mos. Bovenop de bergen waren dan weer dorpjes als een soort vesting gebouwd.
Onderweg hoor ik veel honden. Ze maken wel vreemde geluiden, zouden het wolven zijn? Ik houd het er maar op dat het de honden van jagers zijn. Als ik even later mannen met geweren tegenkom die vragen of ik ook honden heb gezien, ben ik blij dat ik die vraag met nee kan beantwoorden! 'Wilde' honden kom ik liever niet tegen!
Het laatste stuk loopt redelijk vlak om de bergtop heen. Het is inmiddels best hoog, en niet fijn als je lichte hoogtevrees hebt. Gelukkig loop ik constant tussen bomen, maar steil omlaag gaat het naast het pad wel! Rondom de top hangen allemaal slierten wolken. Het is alsof ik in een nevelwod loop. Zo klam en vochtig! Dan heb ik eindelijk de top bereikt, na 8 km en ruim drie uur lopen! Ik had wel een bankje of iets dergelijks verwacht op de top, maar niks. Het is wel duidelijk de top. Vanaf daar gaat het alle kanten op omlaag! Hopelijk is omlaag wel makkelijk. Ik loop nog even door totdat ik zeker weet dat er aan deze kant van de berg geen honden zitten, en neem dan een pauze. De klim omhoog was vermoeiend en even wat eten en rusten zal wel helpen!
Als ik na een niet al te lastige afdaling het 'nevelwoud' uitloop, stap ik ineens een andere wereld in van olijfbomen en geurige kruiden. Van het ene op het andere moment is het droog en warm! Met bijbehorende mediterrane beplanting. Wat een verschil! In de verte zie ik ook de zee liggen. Via een kasteelruine en meer mediterrane bossen gaat het omlaag. Soms toch ook wel met lastige stukjes en klauteren. Het is niet erg moeilijk, maar vermoeidheid en een pijnlijke kuit maken het toch zwaar. Van een gemakkelijke wandeling is zeker geen sprake!
Aangekomen in Sarzana blijkt dit een prachtig stadje te zijn met een oud fort. Ik heb een appartement, want er is hier geen hostel. De beloofde 16 km uit de gids zijn er volgens mijn GPS 20, wat meer overeen komt met hoe het voelt. Na de altijd herstellende douche ga ik de kerk en een museum bekijken. Even wat anders dan lopen! Voor mijn gevoel heb ik daar deze vakantie te weinig tijd voor gehad! En als ik tijd had, wad er niks te bekijken! Hopelijk kan dat de laatste week van de vakantie weer wat meer!
