Lucca - Rotterdam

De echt laatste dag is aangebroken. Als ik wakker word realiseer ik me dat ik vanavond weer in mijn eigen bed lig. Lekker, maar ook altijd jammer als een vakantie is afgelopen. Toch ben ik er ook wel weer aan toe om iets anders te doen.

Het is hier wederom prachtig weer. Ook wat dat betreft heb ik deze vakantie niet te klagen gehad. Het heeft nooit echt hele dagen geregend. En behalve in de bergen was het overal 20 graden! Met ook uitschieters omhoog!

De laatste dag wil ik nog naar het Puccini-huis. Dit is zijn geboortehuis en hij heeft er zelf ook nog lang gewoond. Het huis is een 'gewoon' appartement, waar ook andere mensen wonen. Gewoon aanbellen dus en met de trap omhoog. Ik vond het vooral leuk om te zien hoe mensen in de 19e eeuw daar leefden.

Daarna nog een rondje door de stad op souveniersjacht. Vervolgens moeten al deze souveniertjes ook nog in mijn tas worden gepropt. Gelukkig lukt dat aardig. Het laatste beetje kan wel in de handbagage.

Ik check de bus naar het vliegveld nog even en ga dan wat eten. De vraag is hoe laat ik de bus neem. Ik vlieg pas om acht uur, dus ik heb lang geen haast. Maar als ik naar huis moet, dan ga ik op een bepaald moment liever gewoon weg. Dus nu ben ik toch wel vroeg op het vliegveld. Inchecken kon al wel, dus zo vroeg was ik ook niet. Nu dus wachten. Vakantie voorbij, want het vliegveld voelt niet meer als vakantie. Leuke tijd gehad, met ups en downs (letterlijk en figuurlijk) en veel te overdenken voor volgend jaar!

Lucca - Lucca 16 km 47 verdiepingen

En dat noem ik dan een rustdag! Maar goed. op je slippers een beetje rondlopen en ijsjes en pizza eten is niet heel zwaar. En geen 16 kilo op mijn rug maakt ook heel veel uit. Het laat wel weer zien hoe veel je op en dag ongemerkt loopt!

Ik begin de dag toch maar met een wandeling over de stadsmuren van Lucca. Na een stuk taart en koffie als ontbijt. Wat in Italie niet eens heel vreemd is. Een koffie die hier wel ineens drie keer zo duur is als de rest van de vakantie! Onder de stadsmuur zit een Via Francigena museum. In de 'kelders' hebben ze een mooie audio-visuele presentatie over de Via in de Middeleeuwen. De rest van het museum is niet zo groot, maar ze hebben veel video's over alle delen van de route. Ongemerkt zit ik dus al snel twee uur van alles te bekijken! Vooral het voorproefje naar volgend jaar maakte me wel weer enthousiast. Terugkijkend op de route en dat allemaal nog eens op een rijtje gezet, heb ik ook deze vakantie veel gezien en gedaan! Niet altijd even leuk, maar die minder leuke dingen zullen vervagen. In de presentatie waren die er natuurlijk uit geknipt, en dan ziet wat ik gedaan heb er ook fantastisch uit! Volgend jaar dus verder! Dan komen ook de 'bekende' en meer toeristische plaatsen. Ik ben er nog niet uit hoe ik dat zou willen doen. Vandaag de toerist zijn was leuk, maar voelt totaal anders dan de 'pelgrim' zijn. Allebei tegelijk klopt voor mij niet. Me verdiepen in een plaats en de geschiedenis past goed, dus misschien moet ik het daar maar bij houden. Ik heb een jaar om na te denken wat ik precies zou willen. 

Vandaag was dus dubbel. Erg leuk, maar niet helemaal in hetzelfde gevoel als het lopen. Ik heb de stad bekeken. Gewinkeld, gegeten en torens beklommen en natuurlijk kerken bezocht! Van boven was goed te zien waar we vandaan zijn gekomen en de route volgend jaar weer heen gaat. Het zijn zo uit de verte toch best imposante bergen, dus dat het af en toe best zwaar was is niet zo gek! Onder de kerk lagen opgravingen van meerdere beschavingen. Beginnend met de Romeinen. Ik vond het prachtig, van oude stenen word ik altijd blij! Geen idee waar dat vandaan komt. Ik loop dus best lang in de kerk rond. In dezelfde kerk is vanavond een Puccini- concert. Die is namelijk in Lucca geboren. Het lijkt mij wel bijzonder, zo in de kerk en dus koop ik een kaartje. De Australiërs zijn ook nog in de stad, en we drinken nog wat op de afloop van de vakantie, voordat het concert begint. Zij lopen nog twee dagen verder, en komen dan ook volgend jaar weer terug!

Het concert is echt prachtig. Dat moet ik thuis toch ook vaker doen! Liefhebbers kunnen zich melden, want ik geloof niet dat Dimitri dit wat vindt. Het concert was een uur, waarbij twee zangers begeleid door een piano verschillende nummers uit de opera's van Puccini speelden. Met de entourage van de kerk erbij was het echt kippenvel en tranen in de ogen! Daarna lekker gegeten, en dan nu echt de laatste nacht. Morgen lig ik weer in mijn eigen bed. Ook wel weer lekker! Ik vlieg echter pas om acht uur in de avond, en heb dus nog wat tijd te besteden morgen overdag. Ik denk dan toch het Puccini-huis en museum te gaan bezoeken. Maar nu eerst lekker slapen!

Camaiore -Lucca 23 km

De laatste dag lopen. Het geeft toch weer een dubbel gevoel. Aan de ene kant is het wel weer genoeg, aan de andere kant ben ik nu zo dichtbij en wil ik gewoon doorlopen. Maar eerst vandaag nog. De dag begint veelbelovend met een mooi stuk langs de bosrand in de nog frisse ochtendlucht. Al snel volgt er toch nog een klim omhoog, vanaf waar ik een mooi uitzicht heb over waar ik de afgelopen dagen heb gelopen. Ik ben geen klimmer. Ik vind een berg oplopen eigenlijk alleen leuk als je wordt beloond met een mooi uitzicht of je echt naar de andere kant van de berg moet. Deze klim heeft gelukkig beide. En het is ook niet zo hoog, dus goed te doen. 

Boven aangekomen drink ik eerst koffie in het restaurantje daar. Ik heb zo het vermoeden dat ik onderweg niet veel meer ga tegenkomen! Dan volgt een lang en vervelend stuk langs een drukke weg. Onderweg haalt de Italiaan uit het hostel van vannacht me nog in. We spreken in Lucca af, want hij gaat vandaag ook tot daar.

Na het lange stuk over de weg volgt weer een klim omhoog. Dan loop ik even prachtig door de heuvels met kleine dorpjes en olijfboomgaarden. Het is heerlijk totdat het pad redelijk steil omlaag gaat. Dat vindt mijn been nog steeds niet fijn, dus heel langzaam ga ik omlaag. Ik ben blij dat ik mijn stok heb, die komt hier weer goed van pas. Helaas volgt na de afdaling een stuk langs een net te drukke weg zonder vluchtstrook. Er kunnen net twee auto's passeren zo smal is het, maar de auto's rijden als gekken. Ik loop veel te lang naar mijn zin langs deze weg, en ben dan ook aardig chagarijnig geworden. Misschien volgend jaar ook de alternatieve routes eens wat beter bestuderen. Helaas is op de kaart vaak lastig te zien of een weg druk is of niet. Ik denk wel dat dit soort wegen een behoorlijke stempel op deze vakantie hebben gedrukt. Het waren er net te veel. Maar mogelijk ben ik de afgelopen jaren 'verwend' door de routes van de GR. Vaak is het de keuze tussen mooi, maar langer  lopen of korter, maar dan minder prettig. Voor vandaag, zo op de laatste dag is het erg jammer. Het laatste stuk over een fiets/voetpad langs het water kan het ook niet meer goed maken. Ik blijf een beetje met een onbevredigd gevoel zitten.

In Lucca aangekomen heb ik snel mijn hotel gevonden. Na de douche ga ik het centrum bekijken. Morgen heb ik alle tijd, dus het is vooral sfeer proeven. Ik zit op het grote plein een ijsje te eten in de zon en naar de straatartiest te luisteren als ik een berichtje krijg van de Italiaan van gisteren. Hij blijkt op hetzelfde plein te zitten, dus we spreken af. Er is deze dagen een wijnproeverij aan het plein, dus dat gaan we doen! Het wordt nog gezellig en na de proeverij gaan we ook maar gelijk wat eten. Morgen rijdt hij verder naar Rome, waar hij ook woont. Na het eten nemen we dus afscheid.

Het voelt wel vreemd dat ik morgen niet ga lopen. Ik zal straks ook wel wat ontwenningsverschijnselen krijgen denk ik. Vier weken elke dag lopen doet wel iets met je. Het wordt een soort verslaving. Maar morgen eerst nog een dagje genieten van het mooie weer hier en van nog een dag vrij!

Massa - Camaiore 26 km

Ik vertrek bijtijds, want vandaag is weer een 'volledige' wandeldag. Mijn been is nog niet over. Het is nog ongeveer hetzelfde als gisteren, maar wel goed mee te lopen. De route gaat het eerste deel langs een drukke weg, maar gelukkig over voetpaden. Dan klimt het weer omhoog om de bergen te volgen. Opnieuw mooie uitzichten over de laagvlakte tussen de Apennijnen en de zee. Als ik even uitrust om bij te komen en wat te eten, komen ineens de Australiërs aanlopen. Dat kan natuurlijk, want ik heb twee korte dagen gelopen en we zouden tegelijk aankomen in Lucca. Dat was dus weer even leuk. We passeren elkaar vandaag een paar keer.

Na de bergen loopt de route door kleine plaatsjes in het dal. Langs mooie huizen met tuinen met olijfboomgaarden. De wegen zijn rustig en het is heerlijk weer. Het loopt dus eigenlijk best lekker. Vlak voor de grotere stad Pietrasanta moet toch nog even het industriegebied worden bedwongen. Gelukkig bestaat de industrie hier ook voornamelijk uit het bewerken van marmer, en vind ik de werkplaatsen interessant om te bekijken. Ik vraag me af waar al dat marmer vandaan komt. En of het niet een keer op is, zoveel staat er?!

In Pietrasanta lunch ik samen met de Australiërs. Daarna lopen we afzonderlijk weer verder. De route verlaat de asfaltweg, en duikt ineens een smal zijpaadje in. Vervolgens lijk ik ineens in het bamboewoud in Azië terecht gekomen. Compleet met gammele golfplatenhuisjes met kippen en schapen! Er zit hier ergens een 'natuurlijke leefgemeenschap', misschien heeft het daar iets mee te maken. Het is fijn weer even door het bos te lopen, maar mijn been heeft toch nog liever het vlakke asfalt. De afdaling door het bos gaat dan ook langzaam en is af en toe pijnlijk. Na 15 km begon mijn been toch al weer meer last te geven, maar het lopen gaat nog steeds wel. Het is morgen nog een dag. Die kom ik ook wel door!

Aangekomen in Camaiore belooft een bordje langs de route gratis wijn en hapjes aan pelgrims, alleen zijn ze vandaag dicht 😕 Dan maar op zoek naar het hostel. Ik vind onderweg eerst een gelateria, en vind dat ik wel een ijsje heb verdiend. Daarna toch maar door naar het hostel. Het hostel is weer naast de kerk en ziet er netjes en modern uit.

Het is nog bijtijds dus hoop ik nog de musea in de stad te kunnen bekijken. Helaas zijn ze dicht vandaag of in ieder geval vanmiddag. Dan maar weer een rondje langs de kerken! Ik kom de Australiërs weer tegen (het is niet een erg grote stad) en we drinken wat samen. Een Nederlandse die al 15 jaar in de bergen in Italië heeft geleefd komt even bij ons zitten. We kletsen totdat ik naar mijn reservering in het restaurant moet.

In het hostel is inmiddels nog een pelgrim aangekomen. Een Italiaan die op de fiets is. Hij gaat ook naar het restaurant, dus besluiten we samen te gaan. Zo kom je dus dagen niemand tegen en zo zit je de hele avond met eigenlijk allemaal wildvreemden te kletsen. Het heeft allebei wel wat! Nu lekker slapen. Morgen is toch echt de laatste wandeldag.

Avenza - Massa 13 km

Vandaag nog een dagje rustig aan voor mijn been. Het voelt gelukkig al beter. Nog wel gevoelig met lopen, maar een stuk minder pijnlijk dan gisteren. Ik ga eerst ontbijten bij het cafeetje op de hoek. Pelgrims hoeven hier niet te betalen, dat zit bij het hostel inbegrepen. Het hostel zelf is 'donativo', oftewel wat je zelf wilt geven. Mooi dat dat toch ook nog kan!

De route loopt al snel de stad uit en door marmerfabrieken/werkplaatsen. Trucks met enorme brokken marmer rijden door de straten. Overal staan dikke platen marmer rijen dik opgesteld. Dit is vlakbij Carrera, waar het beroemde marmer vandaan komt. Dan gaat de route omhoog door het bos. Een korte niet al te zware klim. Vervolgens loopt het de rest van de tijd hoog boven het dal door de wijngaarden. In de verte uitzicht op de zee en op de Apennijnen aan de andere kant. Toch jammer dat de route niet bij de zee langs loopt. Met al het bos langs de kust ziet dat er ook best mooi uit, in ieder geval van bovenaf!

Ik loop heel langzaam. Aan de ene kant om mijn been niet te veel te belasten, aan de andere kant om niet al te vroeg aan te komen. Ik maak nog een lange stop in een wijngaard met uitzicht op het dal en de zee. Het is heerlijk wandelweer, zonnig en ongeveer 20 graden. Zo houd ik het nog wel even vol! Na een kilometer of tien gaat de route weer omlaag naar Massa, waar ik om twaalf uur bij het hostel aankom. Net op tijd, want van 12 tot 16 uur zijn ze dicht! Nu kan ik alvast bij mijn kamer en douchen. Ik heb hier namelijk echt een eigen kamer! Met zitje en kast, en marmer op de vloer! En dat voor 15 euro! Dan moet je trouwens wel komen lopen, anders is het vast duurder!

Na de douche en even mijn been omhoog probeer ik de rest van de middag wat rond te kijken. Tot vijf uur is er echter veel dicht. Het kasteel boven de stad is zelfs alleen in het weekend open. Dan maar weer op zoek naar de kerk 😁

Na een rondje door het historisch centrum verwen ik mezelf met een glaasje wijn op de Piazza voor het hostel. Het is jog rustig. Zodra de winkels open gaan zal ik wat eten kopen voor vanavond. In het hostel is weer een keuken aanwezig, en daar maak ik deze vakantie graag gebruik van! De rest van de tijd zal ik nog wel wat lezen en rondhangen. Vroeg aankomen is lekker, maar ik heb toch liever een wat langere wandeldag. Rondhangen is namelijk ook best vermoeiend! Morgen ga ik het weer proberen. Dat is ook gelijk de een na laatste wandeldag!

Sarzana - Avenza 17 km

Vanochtend lekker uitgeslapen. Er staat een korte etappe op het programma. Mijn been lijkt redelijk hersteld, tenminste totdat ik mijn schoenen aan doe. Dat doet toch nog wel aardig zeer. Het lijkt alsof de druk van mijn schoen het verergert. Eerst maar eens een stukje lopen, misschien trekt het weg.

De route gaat de stad uit en omhoog naar het fort dat daar ligt. Het is geen hoge en ook geen moeilijke klim. Daarna gaat het over asfaltwegen door buitenwijken van stadjes. Niet heel erg vervelend, maar ook niet heel spannend. De bewegwijzering geeft soms meerdere opties aan, die niet altijd overeenkomen met mijn gids of GPS- route. Erg verwarrend. 

Het lopen doet echt pijn. Ondanks dat het geen zware of moeilijke route is. Ik neem een paracetamol in en dat helpt wel iets. Ik kan nu in ieder geval redelijk doorlopen. Ik kom langs een archeologische site van een oud Romeins dorp/ stad, helaas dicht op maandag. Ik loop dus maar door en ben eigenlijk al vrij snel in Avenza. Dat krijg je als het maar 17 km is en geen moeilijke route.

Aangekomen bij het hostel staat op de deur dat het om half vier open gaat. Het is nu half twee. Ik ga dus maar op een bankje bij het pleintje zitten en bereid me voor op twee uur wachten. Ik twijfel nog even of ik door moet lopen naar de volgende plek, maar dat is nog zeker tien km verder. Dan komt er iemand naar me toe die vraagt of ik in het hostel wil slapen. Het is de beheerder van het hostel, en hij wil me wel alvast binnen laten. Nu hoef ik niet meer te twijfelen en kan ik mijn been rust geven. Ik krijg een kamer aan het pleintje bij de kerk met vier bedden. Tot nog toe ben ik hier de enige. Er is nog een andere ruimte, maar ik weet niet of daar iemand is. Ik vermaak me dus al de hele middag met wat hangen en lezen op het pleintje. Eerst was er een uitvaartdienst in de kerk, nu zijn het vooral moeders met spelende kinderen die hier zitten.  En ik dus 😁

Morgen heb ik maar weer een korte etappe ingepland, tenzij het onderweg ineens heel goed gaat. Blijkbaar had ik een vooruitziende blik, want bij het plannen had ik me een dag verteld, waardoor ik nu een dag 'over' heb. Ik kan dus nog een dagje rustig aan doen!

Aulla - Sarzana 20 km

Als ik vanochtend wakker wordt, zijn mijn benen weer redelijk de oude. Ik kan weer normaal trappenlopen en de stijfheid is weg. Op een ding na: ik heb me gisteren blijkbaar verstapt. Ik weet dat ik op een steen stond die kantelde, waardoor ik een rare beweging moest maken. Op dat moment leek dat echter verder niks. Nu doet het onder mijn kuit toch nog zeer. Ik kan er wel mee lopen, maar prettig is anders. Gelukkig doen mijn benen het wel weer, want dat was vandaag wel nodig! Maar dat wist ik vanochtend nog niet.

Volgens de gids is het vandaag een makkelijke etappe, met weliswaar een 'vermoeiende maar plezierige klim' omhoog. Nu vind ik vermoeiend en plezierig al een vreemde combinatie, maar de werkelijkheid vond ik ronduit zwaar! Zodra ik het dorp uit liep ging het gelijk steil omhoog. Echt klauteren over bergpaden met rotsen. Het was warm en vochtig. Het ging omhoog door het bos, wat werkelijk prachtig was. Ik moest echter steeds stoppen om rond te kijken, want voor het lopen was alle aandacht op het pad nodig. Soms was er een stukje 'gewoon' lopen en dan was het echt genieten. Het was zo'n sprookjesbos; enorm groen met overal planten en mos. Bovenop de bergen waren dan weer dorpjes als een soort vesting gebouwd.

Onderweg hoor ik veel honden. Ze maken wel vreemde geluiden, zouden het wolven zijn? Ik houd het er maar op dat het de honden van jagers zijn. Als ik even later mannen met geweren tegenkom die vragen of ik ook honden heb gezien, ben ik blij dat ik die vraag met nee kan beantwoorden! 'Wilde' honden kom ik liever niet tegen! 

Het laatste stuk loopt redelijk vlak om de bergtop heen. Het is inmiddels best hoog, en niet fijn als je lichte hoogtevrees hebt. Gelukkig loop ik constant tussen bomen, maar steil omlaag gaat het naast het pad wel! Rondom de top hangen allemaal slierten wolken. Het is alsof ik in een nevelwod loop. Zo klam en vochtig! Dan heb ik eindelijk de top bereikt, na 8 km en ruim drie uur lopen! Ik had wel een bankje of iets dergelijks verwacht op de top, maar niks. Het is wel duidelijk de top. Vanaf daar gaat het alle kanten op omlaag! Hopelijk is omlaag wel makkelijk. Ik loop nog even door totdat ik zeker weet dat er aan deze kant van de berg geen honden zitten, en neem dan een pauze. De klim omhoog was vermoeiend en even wat eten en rusten zal wel helpen!

Als ik na een niet al te lastige afdaling het 'nevelwoud' uitloop, stap ik ineens een andere wereld in van olijfbomen en geurige kruiden. Van het ene op het andere moment is het droog en warm! Met bijbehorende mediterrane beplanting. Wat een verschil! In de verte zie ik ook de zee liggen. Via een kasteelruine en meer mediterrane bossen gaat het omlaag. Soms toch ook wel met lastige stukjes en klauteren. Het is niet erg moeilijk, maar vermoeidheid en een pijnlijke kuit maken het toch zwaar. Van een gemakkelijke wandeling is zeker geen sprake!

Aangekomen in Sarzana blijkt dit een prachtig stadje te zijn met een oud fort. Ik heb een appartement, want er is hier geen hostel. De beloofde 16 km uit de gids zijn er volgens mijn GPS 20, wat meer overeen komt met hoe het voelt. Na de altijd herstellende douche ga ik de kerk en een museum bekijken. Even wat anders dan lopen! Voor mijn gevoel heb ik daar deze vakantie te weinig tijd voor gehad! En als ik tijd had, wad er niks te bekijken! Hopelijk kan dat de laatste week van de vakantie weer wat meer!

Pontremoli - Aulla 32 km

Ik sta vroeg op, want er staat 32 km op het programma. En dat na de etappe van gisteren! Mijn benen en knieën zijn nog stijf. Gelukkig is de route vandaag wel lang, maar weinig klimmen en dalen. Het gaat vooral door bos, met uitstapjes naar plaatsjes of kerken in de buurt. Nu lijken al deze plaatsen en kerken bovenop een berg gebouwd. Wat vroeger vast heel strategisch was, maar nu een aanslag op mijn benen. Vooral de lange trap omhoog maar het plaatsje waar niet zo veel te zien was, kostte veel moeite. Toch ging het vandaag best goed. De stijgingen en dalingen waren over het algemeen niet zo steil en dan gaat het nog prima. Zodra het echter iets te veel werd gingen mijn benen en knieën opspelen. Voetje voor voetje naar beneden helpt dan om alles niet te veel te belasten.

De etappe was mooi, maar niet erg noemenswaardig. Stukken door boomgaarden en landbouwgebied en veel bos met veel modder en plassen. Bijzonder was wel de man die vanuit zijn tuin 'pelgrimstafereeltjes' uitgesneden in walnoten verkocht. Hij had helemaal een pelgrimsalarm ingesteld, zodat er een bel af ging als je langs zijn tuin liep. Tja, en probeer dan maar eens nee te zeggen 😉 Maar ze waren ook echt erg leuk! Best een aardig handeltje. Ik begreep dat het geld naar de paus ging, maar volgens mij heeft die geld zat. Maar wat maakt het ook uit.

Verder gebeurt er weinig onderweg. De laatste afdaling naar Aulla, met nog 5 km te gaan, dus moe en geen zin meer, was nog even aardig steil. Mijn benen protesteren enorm, maar ik moet toch verder. Dus heel langzaam en voorzichtig omlaag. Ik heb in Aulla een hotel. Na zo'n lange tocht is wat privacy wel prettig. De laatste nachten in de hostels had ik dat ook, maar zeker weet je dat nooit. Nu kon ik ongegeneerd instorten 😉

Als ik na de douche even gelegen heb, voel ik pas goed hoe moe en pijnlijk mijn benen zijn. Alles wordt stijf 😕 Dan maar goed eten voor een snel herstel. Ik kan nog steeds niet echt wennen aan de Italiaanse menu opbouw. Eerst kun je voorafjes nemen, die sla ik meestal over. Dan komt de eerste gang, die bestaat uit pasta met een hele simpele saus ( vooral niet te veel vlees of groenten). Dan volgt een vleesgerecht waar je dan weer salade of friet bij kunt bestellen. Als je dan nog niet vol zit, is er nog kaas en dessert. En natuurlijk de twee slokken koffie niet vergeten! Waar ze hier hun vitaminen uit halen weet ik niet, want groente is schaars of moet je apart bestellen. Ik kies voor gnocchi met pesto en een biefstuk met rozemarijn. En dat is denk ik wel de lekkerste biefstuk die ik ooit heb gehad! Thuis dus ook eens proberen. Daarna nog wat 'administratie' doen en dan slapen. Ik ben echt enorm moe. Komende dagen doe ik het rustig aan. Hopelijk herstelt alles dan weer een beetje!

Cisa Pas - Pontremoli 24 km

Mijn kamer in het hostel is boven de eetkamer. Ik denk dat dat de reden is waarom het niet zo erg koud is als ik naar bef ga. Dat wordt later in de nacht wel anders. Mijn mummieslaapzak komt goed van pas!

In de ochtend is het helder, en dus ook koud. Het eerste stuk loopt de route over de weg. Tenzij je terug wilt klimmen omhoog en de route over de top wilt nemen. Maar daar voel ik dus weinig voor. Mijn lijf wil nog niet echt op gang komen. Het voelt alsof het nog niet wakker is. Gisteren misschien ongemerkt toch iets gegeten dat niet goed was? Of gewoon vermoeidheid van twee dagen klimmen? Hoe dan ook, het kost moeite.

Na de pas staat een grote poort die toegang geeft tot de Via Francigena in Toscane! La Bella Toscane! De route loopt eerst door een mooi bos geleidelijk omlaag. Dit gaat lekker! Als ik het bos uit kom, is er een gigantisch uitzicht over de vallei. Prachtig! Je kunt hier ook kiezen voor twee routes: de officiele die linksom het dal gaat, of die van de locale autoriteiten die rechtsom gaat. Ik kies toch maar voor de officiele. Het feit dat er een alternatief wordt geboden had misschien al alarmlampjes moeten geven, maar helaas.

De officiele route gaat steil over een steenslagpad omlaag. Het is constant concentreren en zoeken waar je je voeten neer zet. En dat niet eventjes, maar zeker een uur lang. Als ik weer even normaal kan lopen ben ik helemaal kapot! En dan moet ik nog 15 km. Dat gaat een lange dag worden! De Fransen en ik halen elkaar steeds in. Zij lopen sneller, maar ik loop weer in als zij pauzeren. Gedeelde smart is hier ook echt halve smart, ook zij hebben behoorlijk moeite met de paden.

Na deze vervelende afdaling gaat het weer omhoog door prachtige olijfboomgaarden en bossen met rivieren. Het is hier echt de omgeving die me nu de energie geeft om door te lopen! Langzaam wordt het aantal nog te lopen kilometers minder. 

Met nog zo'n 5 km te gaan mag ik dan eindelijk aan de laatste afdaling naar Pontremoli beginnen. Het gaat over een kruisgang omlaag. Maar ook weer zo steil dat ik me niet kan voorstellen dat iemand dit nog omhoog loopt naar de kerk. Misschien als boetedoening 😉 Misschien ligt het aan de kruisgang, misschien aan iets anders, maar de laatste kilometers gaan weer gemakkelijker. Ik kan me niet echt een zwaardere dag uit mijn wandelcarriete herinneren. En anders komt ie zeker in de top drie. Vandaag was echt een worsteling. Mijn benen en mijn knieën doen pijn van het afdalen, terwijl ik dat eigenlijk nooit heb. Maar Pontremoli is bereikt!

Het hostel waar ik wil slapen zit in het kasteel, dat (helaas) op een rots boven de stad ligt. Met mijn laatste krachten dus weer omhoog. De kamer is dan ook nog eens helemaal bovenin, maar dan slaap je wel in een prachtig oud Castello! Ik heb een kamer voor mezelf en ga eerst douchen en even bijkomen. De kou van vanochtend op de berg heeft plaats gemaakt voor 20+ temperaturen en ik zweet me kapot. Daarna wil ik toch ook wel graag het museum zien. Daar vind ik ook nog de kracht voor. In het museum staan oude beelden (menhirs of stelae)  die hier in de omgeving zijn gevonden. Ze stellen mannen, vrouwen en kinderen voor. Ze komen uit de ijzertijd, maar verder is er niks bekend over waar ze voor dienden. Ik vind ze fascinerend  en blijf ondanks de vermoeidheid lang rondlopen.

Tot slot weer helemaal omlaag om boodschappen te doen. Ik vind een supermarkt en de Fransen in het dorp. De Fransen lopen vandaag nog een stukje door. Misschien kom ik ze morgen weer tegen, want dan heb ik weer een lange etappe. In de supermarkt vind ik glutenvrij brood wat ik op de kasteelplaats op eet. Een restaurant heb ik geen puf meer voor. Nu dus lekker slapen, want ook morgen wordt een zware en lange dag. Hopelijk doen mijn benen het dan ook weer! Vanavond maar even een spiercreme opsmeren!

Cassio - Cisa Pas 20 km

Vannacht onrustig geslapen. Mijn benen waren de klim van gisteren nog niet vergeten en erg onrustig. Wat ontspanningsoefeningen hielpen wel, en de volgende ochtend was er niks meer aan de hand. Maar goed ook, want vandaag ga ik over het hoogste punt van deze vakantie, de Cisa Pas van 1200 meter hoog. Eerst zit er echter nog een venijnige klim in, en afdaling, naar Berceto. De route was erg mooi. Door bos en over weides met uitzicht over het dal en de Apennijnen. Ergens steken we deze bergketen over, maar tussen alle bergen weet ik niet precies welke kant wij opgaan.

Bij het vertrek in de ochtend staan ineens de Fransen weer voor onze neus. Ze zijn gisteren verdwaald en met de taxi terug gekomen naar Cassio. Morgen gaan ze hetzelfde stuk nog eens lopen. Na een tip van ons boeken ze ook de herberg op de pas. Daar zullen we vanavond dus weer met een aantal samen zijn.

In Berceto, ongeveer op de helft, drink ik koffie en bewonder de oude kerk. Veel kerken hier zijn nog in de oude Romaanse stijl, die heel sober is. Maar dat maakt het juist mooi vind ik. Zo horen kerken in mijn ogen te zijn, en de kerk hier is er een goed voorbeeld van.

Na Berceto begint de klim maar de pas. Ik bereid me voor op drie uur lang omhoog zwoegen. De beklimming is echter helemaal niet zo steil. Op zich is dat ook niet vreemd, want een pas is vaak de makkelijkste doorgang van een bergketen. Voordat ik het door heb ben ik al op het punt waar de route afslaat naar het hostel! Dat viel dus enorm mee. Het is nog een kilometer of twee en dan sta ik om half drie al voor de deur van het hostel. Het is weer niet druk. We zijn met vijf en hebben onze eigen kamers en badkamers. Dat is dus wel weer prettig.

Ik kan nog heel even buiten zitten, maar al snel koelt het te veel af en ga ik naar binnen. Binnen is er echter geen telefoon of internet bereik. Dit stukje zal ik dus pas morgen posten (ik lig nu lekker warm in bed, zonder bereik). Ook binnen is het koud en het haardvuur is aan. We eten met zijn vijven een pelgrimsmenu. In de kamer staat de houtkachel zo hoog, dat we allemaal al snel met een rood hoofd zitten. De rode wijn bij het eten helpt natuurlijk ook niet mee. We gaan in ieder geval opgewarmd naar bed. Ik heb in ook nog even mijn thermo-ondergoed aan gehad. Ook niet voor niks meegesjouwd 😉

Sivizano - Cassio 16 km

Om zes uur begint de kerkklok naast het hostel enthousiast te luiden. Geen idee waarom. Misschien moet iedereen hier om zes uur gewoon opstaan. Ik was al wakker. Omdat ik meestal vroeg slaap, ben ik vaak om vijf uur al wakker. Net als thuis (scheelt straks weer wennen!) Ik heb nog pasta over van gisteravond, wat ook prima werkt als ontbijt voordat je gaat lopen.

Als ik naar buiten stap is het helemaal helder, maar daardoor ook wel koud. Zo komt mijn jas die ik twee welen ongebruikt meesjouw toch nog van pas! De route gaat na het dorp direct de weiden en bosjes in. Door de regen van gisterochtend staan alle voetafdrukken van de pelgrims van gistermiddag nog in de vochtige aarde. Grappig om te zien dat velen mij voorgingen. En dat zijn alleen de voor mij zichtbare voorgangers. Waarvan ik er ook een aantal ken. Naast pelgrims lopen ook veel herten de Via Francigena. Het pad staat vol hoefafdrukken. Herten zelf zie ik niet.

De route klimt eerst rustig omhoog via de normale asfaltwegen. Dat is goed te doen. Achteromkijkend heb ik zicht op de Po-vlakte en in de verte ook de Alpen. You've come a long way, baby! Als de route de weg verlaat en het bos in gaat, is het gedaan met het rustig stijgen. Steil klimt het omhoog. Dat is wel even doorbijten. Soms kom ik met mijn zware rugzak bijna niet tegen de berg op, zo steil is het! Maar ondanks dat kom ik er. De afgelopen twee weken hebben mijn conditie goed verbeterd. Wel heb ik opnieuw gezworen dit nooit meer te doen met zo'n zware rugzak! Klinkt bekend nietwaar 😉

Eenmaal aangekomen bij het hostel blijken ook de Australiërs er te zijn. Hoe hebben ze dat nu weer gedaan? Ze vertrokken uit een plaats 8 km achter mij, hebben mij niet ingehaald en nu zijn ze hier! Oplossing: afsnijden over de weg! Maar het is wel weer gezellig! Ook Juta, een Duitse die ik eerder in Santhia tegenkwam, slaapt in het hostel. Het is niet echt een hostel zoals de anderen. Meer een B&B. Het is niet druk en we hebben allemaal een eigen kamer met badkamer! Het ziet er uit of ik bij iemand thuis in de meisjeskamer logeer. Alles is roze en rood! Na de douche drink ik thee in de tuin. De zware beklimming ben ik alweer vergeten! Hopelijk zijn mijn benen het ook weer vergeten, want morgen gaat het nog verder omhoog!

Ook vandaag geen foto's, omdat de verbinding te traag is.

Medesano - Sivizano 22 km

De Italiaan is al vroeg weg. Ik doe weer rustig aan. Ik ben moe. Misschien door de regen of door de nieuwe heuvels, maar het is lekker even niet zo ver te hoeven. Als ik op weg ga, regent het behoorlijk hard. Toch maar de poncho aan dan. Ik wil niet al na een uurtje alles nat en koud hebben. Natuurlijk wordt het al snel droger, maar het blijft toch af en aan steeds regenen.

Het eerste deel van de route gaat over een fietspad langs de weg. Het zicht op de heuvels in de verte maakt het goed. Op een gegeven moment is er een keuze om of bovenlangs over de berg te gaan, of de korte route nog een paar kilometer langs de weg. Ik kies voor het laatste, want ik heb nog geen zin om te klimmen. Achteraf hoor ik dat het bovenlangs een grote modder, en dus glibberboel was. Een goede keuze dus.

Na het stuk langs de weg duikt de route opeens een prachtig natuurgebied in, wel met de snelweg op de achtergrond. Het is stroomgebied van de Taro. Heg doet een beetje mediterraan aan, behalve de regen dan 😉 Als de zon even doorbreekt pauzeer ik aan de oever van de rivier. Op dit moment is het maar een stroompje, maar gezien de breedte van de bedding gaat er regelmatig meer water doorheen. Zelfs terwijl ik in de zon zit, blijft het doordruppelen. Rechts van me zie ik het helemaal open breken, links wordt het eeer helemaal donker. Helaas krijg ik de bui van links nog even over me heen.

Na een koffiestop kies ik deze keer wel goor de 'toeristische route' over de berg. Hier gewoon asfalt en prachtig uitzicht over de omgeving. Helaas gaat de route hierna een redelijk drukke weg op die ik zeker vijf kilometer moet volgen.

Als ik het wel een beetje zat ben, loop ik langs een B&B die pelgrims uitnodigd even in hun tuin te pauzeren. Ik wil eerst doorlopen, want het is niet ver meer. Een blik op de saaie weg voor me en ik besluit toch even eat nieuwe energie op te doen in de tuin. De zon breekt door en ik geniet van het uitzicht op de heuvels.

Het is daarna inderdaad niet ver meer en tegen twee uur ben ik bij het hostel. Het hostel zit naast de kerk en was vroeger ook al een pelgrimsopvang. Het ziet er prachtig uit en ik ben blij dat ik er boor heb gekozen om hier te stoppen. Helemaal als de zon doorzet en ik de hele middag onrr de kloosterbogen in de zon kan zitten. Ze spreken hier alleen Italiaans, maar met mijn beperkte kennis van de taal en wat handen en voeten komen we er wel uit. Geen internet ook, mijn telefoon zegt geen service. Daarvoor moet ik even teruglopen naar de weg. Om dit te posten ga ik dat dus zo maar even doen. Hopelijk lukt het. Foto's komen morgen, want daarvoor is de verbinding te slecht. Inmiddels is er nog een Italiaan en een Française bij gekomen. Niet te druk dus!