Ik vertrek vanochtend opnieuw onder een stralend blauwe hemel! Het weer is echt super geweest deze twee weken! Mijn thermo-ondergoed heb ik gelukkig voor niks mee gesjouwd. Al snel passeer ik de grens met Italië. Bon Giorno hoor ik gelijk. Oh ja, dat is wel even wennen. Mijn Italiaans is ronduit slecht, dus dat wordt nog lastig. Via het standbeeld van de Heilige Bernard begint aan de andere kant de afdaling. Eerst redelijk steil, over rotsen en door beekjes. Daarna slingerend over de Alpenweides. Ik zal deze frisse berggeuren straks wel missen. Het ruikt een beetje als de heide, maar dan anders, kruidiger. Het heeft inderdaad ook wel wat van die toiletverfrissers met die bergen en beekjes erop!. De afdaling gaat rap. Ik maak me nog een beetje zorgen. Mensen die ik de Hospice sprak, vonden in een keer door naar Aosta wel ver (30 km), maar ik denk dat dat omlaag wel moet kunnen. Als het echter zo snel blijft dalen als nu, wordt dat nog wel een opgave. Na het eerste dorpje aan Italiaanse kant vlakt het echter af. De bergweiden maken weer plaats voor akkerland en bos. Ongelooflijk hoe snel dat gaat. Terugkijkend omhoog lijkt de top al weer ver weg. Ik bezoek het kerkje in Etroubles. Dit kerkje heeft een totaal andere sfeer dan in Zwitserland. Veel 'zachter' met fresco-achtige schilderingen. Etroubles is ook ongeveer halverwege. Het is twaalf uur, dus nog tijd zat. Ik besluit uitgebreid te lunchen en dan door te lopen.
Het tweede stuk volgt kilometers lang een irrigatiekanaal lang de rand van de berg. Het loopt heerlijk! Dit is wel wat anders dan afgelopen dagen: duidelijke richtingaanwijzingen en netjes aangelegde paden. Ieder dorpje heeft een bord met Via Francigena informatie. Alsof je de Camino France oploopt vanuit Frankrijk!
Het lijkt niet echt te dalen, maar gezien de gezichten van mensen die de andere kant op gaan, doet het dat toch wel. Voor mij loopt het heerlijk, maar we zullen toch een keer echt omlaag moeten. En ja, dan verlaat ik het kanaal en daal steil af richting Aosta. Gelukkig geen gruispaadjes, dus het is goed te doen. Zoals altijd bij een grote stad is het laatste stuk doorbijten. Saaie voorstadjes, asfaltwegen en auto's. Het laatste uur kost ongeveer even veel energie als de rest van de dag. Ook het hotel vinden duurt even. Een beetje verdwaasd zit ik dit nu te schrijven op de hotelkamer. Ik voel me nog niet op mijn gemak in een stad als dit. Gelukkig mag ik morgen nog even terug naar Martigny, vanaf waar de trein terug gaat. Dit keer met de bus door de tunnel (denk ik). Kan ik nog een keer genieten van de fantastische route die ik de afgelopen dagen heb afgelegd. Het was zwaar, maar een prachtige beleving! Jammer weer te moeten stoppen. Liefst zou ik gelijk doorlopen naar Rome! Volgend jaar kom ik terug voor het vervolg in La Bella Italia!
