woensdag 31 augustus 2016

Besancon - Aosta in beeld

Inmiddels ben ik na een lange treinreis terug in Nederland en kan ik terugkijken op een prachtige wandeling. Een deel van de indrukken in mijn hoofd heb ik kunnen vangen in foto's. Deze zijn nu beschikbaar op de blog!

zaterdag 27 augustus 2016

Terug naar de bewoonde wereld

Op de top was natuurlijk geen internet, dus moesten jullie een dagje wachten om te weten of ik het had gered ;-) Dat ik nu wel berichten kan plaatsen betekent dat ik inmiddels ook weer beneden ben aangekomen.
Ik vertrek vanochtend opnieuw onder een stralend blauwe hemel! Het weer is echt super geweest deze twee weken! Mijn thermo-ondergoed heb ik gelukkig voor niks mee gesjouwd. Al snel passeer ik de grens met Italië. Bon Giorno hoor ik gelijk. Oh ja, dat is wel even wennen. Mijn Italiaans is ronduit slecht, dus dat wordt nog lastig. Via het standbeeld van de Heilige Bernard begint aan de andere kant de afdaling. Eerst redelijk steil, over rotsen en door beekjes. Daarna slingerend over de Alpenweides. Ik zal deze frisse berggeuren straks wel missen. Het ruikt een beetje als de heide, maar dan anders, kruidiger. Het heeft inderdaad ook wel wat van die toiletverfrissers met die bergen en beekjes erop!. De afdaling gaat rap. Ik maak me nog een beetje zorgen. Mensen die ik de Hospice sprak, vonden in een keer door naar Aosta wel ver (30 km), maar ik denk dat dat omlaag wel moet kunnen. Als het echter zo snel blijft dalen als nu, wordt dat nog wel een opgave. Na het eerste dorpje aan Italiaanse kant vlakt het echter af.  De bergweiden maken weer plaats voor akkerland en bos. Ongelooflijk hoe snel dat gaat. Terugkijkend omhoog lijkt de top al weer ver weg. Ik bezoek het kerkje in Etroubles. Dit kerkje heeft een totaal andere sfeer dan in Zwitserland. Veel 'zachter' met fresco-achtige schilderingen. Etroubles is ook ongeveer halverwege. Het is twaalf uur, dus nog tijd zat. Ik besluit uitgebreid te lunchen en dan door te lopen.
Het tweede stuk volgt kilometers lang een irrigatiekanaal lang de rand van de berg. Het loopt heerlijk! Dit is wel wat anders dan afgelopen dagen: duidelijke richtingaanwijzingen en netjes aangelegde paden. Ieder dorpje heeft een bord met Via Francigena informatie. Alsof je de Camino France oploopt vanuit Frankrijk!
Het lijkt niet echt te dalen, maar gezien de gezichten van mensen die de andere kant op gaan, doet het dat toch wel. Voor mij loopt het heerlijk, maar we zullen toch een keer echt omlaag moeten. En ja, dan verlaat ik het kanaal en daal steil af richting Aosta. Gelukkig geen gruispaadjes, dus het is goed te doen. Zoals altijd bij een grote stad is het laatste stuk doorbijten. Saaie voorstadjes, asfaltwegen en auto's. Het laatste uur kost ongeveer even veel energie als de rest van de dag. Ook het hotel vinden duurt even. Een beetje verdwaasd zit ik dit nu te schrijven op de hotelkamer. Ik voel me nog niet op mijn gemak in een stad als dit. Gelukkig mag ik morgen nog even terug naar Martigny, vanaf waar de trein terug gaat. Dit keer met de bus door de tunnel (denk ik). Kan ik nog een keer genieten van de fantastische route die ik de afgelopen dagen heb afgelegd. Het was zwaar, maar een prachtige beleving! Jammer weer te moeten stoppen. Liefst zou ik gelijk doorlopen naar Rome! Volgend jaar kom ik terug voor het vervolg in La Bella Italia!

Naar de top

Voor de laatste keer deze vakantie pak ik mijn tentje in. Ik ben best gehecht aan mijn tentje, maar voor het gewicht van mijn rugzak is een reis langs hotelletjes prettiger. Het is opnieuw stralend blauw en fris als ik start met lopen. Eerst een stukje terug omlaag naar de route, maar dan gaat het gestaag omhoog. Dit is al snel een paar procentjes meer stijging dan gisteren! Maar ja, die hoogtemeters moeten toch een keer gemaakt worden. Eerst gaat het nog door het bos, maar al snel kom ik in een meer open Alpen-landschap. Voor me rijst een enorme muur op, die de route door het dal 'blokkeert'. Het de wand van een stuwdam, die steeds groter wordt naarmate ik dichterbij kom. Eenmaal de dam gepasseerd loop ik langs de rand van een prachtig blauw meer. De stijging is hier even wat minder, dus kan ik wat op adem komen. Relaxed loop ik, vergezeld van krekels, vlinders, vogels en Alpenmarmotten langs het meer verder. Daarna is het weer gedaan met de rust en gaat het weer gestaag de hoogte in. Dit is toch echt wel even wat anders dan de afgelopen dagen. De stijging is voor mij net iets te steil om relaxed te lopen en al snel wordt het toch wel afzien met die enorme rugzak. Om de zoveel tijd moet ik even stilstaan om mijn benen wat rust te gunnen. Conditioneel lukt het wel, maar mijn benen hebben het zwaar. Misschien ook de combinatie met afgelopen dagen. Het voordeel is dat ik steeds weer even kan genieten van waar ik loop. Dit voelt wel erg bijzonder. Zo'n klein stipje als ik nu ben tegen die enorme berg. We stellen eigenlijk maar niks voor.
Het blijft stug stijgen en in slakkengang vecht ik mij omhoog. Inmiddels zou ik die rugzak graag inleveren voor een lichtere variant. Omhoog kijkend is nog geen eind in zicht. Ik denk dat ik ongeveer op de helft ben. Om me heen wordt het steeds ruiger en kaler. Ik pauzeer nog met een verfrissend voetbad in de beek. 
Regelmatig blijf ik bergbeekjes passeren en een aantal keer de weg die ook naar boven gaat. Daar waar de weg omhoog slingert, gaan wij wandelaars gewoon steil omhoog! De stijging blijft maar doorgaan, mijn arme benen worden niet gespaard vandaag! Bijna kruipend ga ik omhoog, maar ook dan kom ik er uiteindelijk. Vlak voor de top is daar dan ook nog het stukje sneeuw! Nog even klateren en ik ben er! Al die mensen op de parkeerplaats bij het uitkijkpunt kijken me een beetje meewarig aan. Ze hebben waarschijnlijk geen idee..... of denken 'die is gek!' Misschien hebben ze wel een beetje gelijk ;-)
Ik slaap in het Hospice de Grand St Bernard, dat al honderden jaren vermoeide reizigers opvangt. Daar snappen ze het wel! Ik wordt opgevangen door de broeders, samen met andere pelgrims. Er is thee en een stempel! Ineens lijken ook overal pelgrims vandaan te komen. Ik ben niet meer de enige. Als afsluiting van de vakantie (zo voelt het al wel een beetje) ga ik naar de mis en de vespers in het klooster. Ik versta er ( gelukkig) niks van, maar ik vind de sfeer altijd mooi. Zeker op zo'n tocht naar Rome. 's Avonds is er gezamenlijk eten aan lange tafels. Het is druk en gezellig. Maar ik ben moe en dan is een Frans gesprek volgen lastig. Na het eten dus op tijd naar bed. Morgen wacht nog een lange dag terug naar de bewoonde wereld. 

donderdag 25 augustus 2016

Prachtige dag

Ik ben vroeg wakker, maar hoef er nog niet direct uit. Nieuwsgierig naar vandaag lukt het me toch niet om lang te blijven liggen. Aankleden en ontbijten dan maar. Het ontbijt is prima, ik pik nog een banaan mee voor onderweg en ga mijn spullen pakken. Als ik geen tent hoef in te pakken is dat zo gebeurd, dus rond acht uur sta ik klaar in de dan nog frisse berglucht. Ik besluit toch maar te gaan lopen naar Orsiere. Uiteindelijk ben ik er zo, en heb ik onderweg geen trein gezien. Misschien rijdt deze nog niet zo vroeg. In het dorp zijn ze net de startplaats van een trailrun aan het opruimen. Die kom is dus misschien nog wel tegen. Al snel klimt de route het dal uit. Niet lang daarna kom ik de lopers al tegen. Het is een grote stroom die het volledige pad in beslag nemen, dus maar even wachten. Er staat nog een pelgrim te wachten die ik vanochtend in het hotel ook al dacht te zien. Het is een Duitse vrouw van 77 die steeds een stuk doet, niet perse in de 'juiste' volgorde. We lopen even samen op, maar uiteindelijk gaat mijn slakkengang omhoog nog iets te hard. Ik heb bewondering voor haar. Ik mag hopen dat ik dat op mijn 77e nog kan.
De autoweg naar Italië die al dagen de route volgt, of andersom, is eindelijk verdwenen. Het is stil, alleen het geruis van de bergbeek die ik omhoog volg blijft over. Het gaat tot nog toe gestaag omhoog, maar is goed te doen. Brede paden en prachtige omgeving. Totdat het pad ineens ophoudt. Het is de bedoeling om de 'muur' waar ik tegen aan loop middels een enorm steil stuk omhoog te gaan, om aan de andere kant weer geleidelijk af te dalen. Ik kom boven, maar leuk is anders. Dit is niet fijn met een zware rugzak. Mijn benen voelen daarna als ontploft en het duurt een tijd voordat dat over is. Even een paar keer extra rusten en het gaat weer. De route blijft prachtig de rivier volgen door het bos. Dit is ook fijn gezien de temperatuur die ook vandaag richting de 30 graden gaat. 
Het blijft gestaag omhoog gaan. Maar had ik er niet allang  moeten zijn? Volgens het boekje moet ik bij ongeveer 15 km de afslag nemen naar Bourg St Pierre. Ik heb volgens mijn gps al bijna 19 km gelopen. Toch maar terug om te kijken of ik niks gemist heb. Terug bij de laatste richtingaanwijzer, die ook een beetje vreemd staat en waar ik omheen moet lopen om te lezen, blijk ik toch goed te gaan. Dan maar weer terug!  Rondje van de zaak :-( Uiteindelijk was ik er natuurlijk bijna toen ik besloot terug te gaan. Mijn kaart van Zwitserland werkt niet op de gps, anders had ik het snel gezien. Maar goed, ik ben blij dat ik er ben. Maar de afstand klopte weer eens niet, of ik heb stiekem toch weer ergens de toeristische variant gevolgd.
De camping ligt prachtig. Helemaal omgeven door hoge bergtoppen. Het voelt een beetje onwerkelijk om hier te zijn. Alsof je in een filmdecor rondloopt. Morgen het laatste stuk naar de Col. Ik ben benieuwd wat dat gaat brengen!

woensdag 24 augustus 2016

Kort maar zwaar

We beginnen weer vroeg. Het is slechts twee uur lopen naar Orsiere. Miguel wil de top proberen te halen, of in ieder geval een eind komen. Ik heb een reservering voor een gite, dus ik blijf in Orsiere. Een korte dag is na gisteren ook wel nodig. De schade aan mijn benen lijkt mee te vallen. We gaan eerst een eind steil omhoog, om vervolgens redelijk gelijk blijvend de berghelling te volgen. Er is een prachtig uitzicht op het dal en de omliggende bergen. We passeren dorpjes waar Heidi zo had kunnen wonen, met houten chaletjes met houtsnijwerk versierd. Dit is het beeld dat ik bij Zwitserland had. Het gaat allemaal prima, totdat de paal met richtaanwijzingen ergens languit op de grond ligt. Welke kant nu op? Volgens de bewoonster kan het allebei, maar het pad door de weide is wel mooier! Dan nemen we die maar. Inderdaad een mooie route, totdat de route ineens steil omlaag gaat. Eenmaal beneden vinden mijn benen het voor vandaag gelijk wel genoeg en is alle energie weg. Het is volgens de bordjes nog een uur lopen naar de volgende stop Orsiere. Na de steile afdaling gaat het aan de andere kant van de weg weer omhoog. De zon is over de bergen gekomen en op een bergweide is het een prima plek om te rusten en de tent te drogen. Die was door de condens vanochtend nog helemaal nat. Dan nog een klein stukje naar mijn eindpunt van vandaag. De route en kaart bestuderend hadden we waarschijnlijk toch de andere optie moeten kiezen, maar dat was uit de kaart en de beschrijving in het boekje ook niet duidelijk op te maken. In Orsiere aangekomen, ga ik op zoek naar de gite. Blijkt deze dus in het vorige dorpje te liggen, daar waar we van de steile helling omlaag kwamen! We zijn er gewoon langs gelopen! Omdat de naam op het gebouw anders is dan in het hoekje had ik het niet herkend! Ik ga toch niet weer terug lopen?! Gelukkig gaat er een treintje. Een beetje stom om weer terug te reizen, maar beter dan lopen. Ik neem afscheid van Miguel, die verder loopt en pak de trein terug.
Bij de gite aangekomen is het precies wat je van een gite verwacht. Veel hout en lekker kneuterig. Ik ben blij dat ik er ben, want gisteren is nog niet uit de benen. Vandaag dus de rest van de dag niks meer!

De eerste schreden op de Grand St Bernard

Zei ik niet al eerder dat niet alles gaat zoals gepland? Vandaag zou dan eindelijk de korte dag worden naar Martigny. Gisteravond kwam ik echter Miguel uit Mexico tegen die de hele route vanuit Canterbury loopt. Al pratend vertel ik dat ik verschillende verhalen heb gehoord over het stuk na Martigny. Vreselijke verhalen over smalle enge paadjes en hoogtevrees met los zand enzo, en het andere uiterste dat het een pittige maar mooie wandeling is. Wat te doen? Ik heb lichte hoogtevrees en zie het niet zitten om ergens niet meer voor of achteruit te durven, maar misschien valt het ook wel weer reuze mee. Miguel stelt voor om samen te gaan, en wel morgen! Dat is dan dus een stuk verder dan Martigny. Maar ik zou het ook zonde vinden dat stuk over te slaan, dus we spreken af. We beginnen vroeg. Het eerste stuk naar Martigny is eenvoudig en al rond elf uur zijn we daar. We nemen een lange pauze, om energie te verzamelen voor de klim die komen gaat. Iets na twaalven gaan we op weg. Het is inderdaad een prachtige route langs de rivier omhoog. Echt last van hoogtevrees heb ik niet, want er staan overal bomen. Maar pittig is het inderdaad wel. Binnen korte tijd stijgen we behoorlijk. Als we vervolgens weer langzaam afdalen, komt er een behoorlijk steil stukje met losliggend grind. Nergens om vast te houden, en dus link met een zware rugzak. Maar ver vallen kun je niet, hooguit kom je op je kont op het pad te zitten. Maar ook dat vind ik niet erg aantrekkelijk! Toch moet ik erlangs. Dus wat moed verzamelen en naar beneden schuifelen. Zonder kleerscheuren kom ik beneden. Dat was dus het 'vreselijke' stuk! Boj de rivier gaan even de schoenen uit en voeten in het water. Dat is koud! Maar wel verfrissend. Ik voel me nog goed, ondanks dat we al 25 km hebben gelopen. Echter waren we er nog niet. Na de rivier te hebben over gestoken gaat het weer flink omhoog. Het is een prachtig stuk door het bos en slingerend tussen grote rotsblokken. Wel behoorlijk wat klateren en een aanslag op je benen. Ik ben dan ook blij dat we in Sembrancher aankomen. Er blijkt hier toch geen camping zoals wij dachten, tenminste niet wat wij zoeken. Er is een 'camping' voor chalets en stacaravans. Maar na lief vragen mogen we blijven op het speelveldje naast de glijbaan. De teller staat op 35 km en de temperatuur op 32! Dat was echt wel een zware dag. Gelukkig hoeven we niet verder, want ik weet niet of ik nog verder had gekund. Bij de naastgelegen supermarkt halen we eten, en dan bijtijds naar bed. Ik ben echter zo moe dat slapen niet eens wil lukken. Mijn spieren zijn wel wat in de war van al dat klimmen. Hopelijk valt de schade morgen mee. 

maandag 22 augustus 2016

Niet zoals gepland

Tot nog toe gaan weinig dagen zoals ik gepland had. Gelukkig komt het uiteindelijk altijd goed, maar soms zou het fijn zijn als iets gaat zoals verwacht. Vandaag was dus ook weer zo'n dag die anders uitpakte dan ik had gedacht. Gisteren was ik wat verder doorgelopen, zodat vandaag gemakkelijk zou zijn. De camping van gister bleek echter verder van de route dan ik dacht. Ik wilde niet dezelfde route weer terug, dus koos ik voor de Zwitserse variant van de Via Franginena, aangegeven met nummer 70. Deze liep door het dorp en zou uiteindelijk weer met mijn LightFootGuide-route kruizen. Ik weet nu dus waarom de gidsen die route niet altijd volgen; dit is de toeristische route. Heel mooi, maar niet de snelste en gemakkelijkste. Het was gelijk flink klimmen door de wijngaarden. Om vervolgens evenwijdig aan het dal langs de berg te blijven lopen. Echt een prachtige route! Maar wel behoorlijk pittig en ook wat om. Toen ik terug was op 'mijn' route, had ik er 15 km op zitten. Gelukkig hoefde ik er nog maar vijf naar St Maurice. Ik volgde weer de Rhône, totdat.......de weg was afgesloten. Geen omleiding aangegeven. Terwijl de route onderdeel is van het wandelnetwerk van Zwitserland, heb je het vervolgens maar uit te zoeken. Ze waren een brug aan het bouwen, dus het was ook niet toevallig vandaag dicht. Dat wordt flink omlopen via de weg. Gelukkig hebben ze hier overal een stoep langs de weg, die ook als fietspad dienst doet. Anders was het geen pretje geweest. 
Aangekomen in St Maurice was de abdij snel gevonden. Ik wilde graag de abdij bekijken, en was dus extra vroeg. Ook was het plan om hier te blijven slapen en natuurlijk een mooie stempel te halen. Alleen...... dicht op maandag. Wat nu te doen? Ik kan doorlopen naar de camping. Dat is nog zo'n vijf km verder. Aangezien er bij de abdij verder niks was, leek dat wel een goede optie. Ik heb nog even boodschappen gedaan en een paar kilo zwaarder loop ik door naar de camping. Gelukkig gemakkelijk gevonden en een mooi plekje. Maar toch weer 29 km. Zo kom ik natuurlijk nooit aan mijn rust toe ;-). Door deze extra kilometers zou het morgen toch echt een keer korten moeten zijn. Maar ik ga maar nergens meer van uit!!

zondag 21 augustus 2016

Mondaine boulevards

Het hotelletje is vannacht goed bevallen. Heerlijk om weer eens uitgestrekt te liggen (een mummieslaapzak heeft zijn beperkingen) en een eigen toilet te hebben. Jammer dat ze 's ochtends om half zeven de straat gaan schoonmaken onder mijn raam. Het raam had ik vanwege de warmte open gelaten, dus toch weer vroeg wakker. De etappe van vandaag volgens de gids is slechts 12 km. Maar eens kijken of ik dat loop, of er nog een stuk aan vast plak. De hele etappe loopt over chique boulevards met tropische planten en bloemen. Onderweg in het begin vooral hippe joggende mensen en later chique (of dat pretenderen ze) vooral oudere mensen. Ik loop door de culturele 'hoofdstad' van Zwitserland; Montreux. Vooral bekend om het grote jaarlijkse muziekfestival. Langs de boulevards staat op muziek geïnspireerde kunst en veel dure hotels en restaurants. Als ik onderweg bij een marktkraampje een perzik en een nectarine koop mag ik drie euro afrekenen! De koffie in een van de restaurantjes sla ik dan maar even over ;-) Iedereen groet me vriendelijk. Ik val dan ook wel een beetje uit de toon met mijn rugzak en wandeloutfit. Een joviale oudere man spreekt me aan en wil weten waar ik vandaan kom en waar ik heen ga. Hij is helemaal verrukt als ik zeg echt alles te lopen en bij het afscheid krijg ik twee zoenen en heel veel geluk mee voor onderweg.
Vlak na Montreux pauzeer ik aan de voet van een bijna in het meer gebouwd kasteel. Het is een echt ridderkasteel, zo'n stoer no nonsens gebouw met dikke muren en torens. Het is er druk. Hele busladingen worden hier aangevoerd. Als ik verder loop komt er iemand achter me aan, of ik naar Rome ga? Ja, maar dit jaar tot aan Aosta. Hij begint enthousiast te vertellen dat hij net terug is, en ditzelfde stuk gelopen heeft. Hij is er nog helemaal vol van en geeft allerlei tips. Ik ben benieuwd!
Aangekomen aan het eind van de boulevard en bij de eerste twaalf kilometer is het net twaalf uur. Een beetje vroeg om te stoppen en het gaat nog lekker. Doorlopen betekent wel gelijk minimaal 11 km erbij, maar dat moet lukken. Het is goed wandelweer, en dan hoef ik morgen minder ver. Ik loop het bos en de weilanden in en laat het meer achter me. Ik bevind me in een dal waar de bergen om me heen steeds hoger worden. Ze zien er niet heel wandelvriendelijk uit van deze kant, maar ik ga straks dan ook over een pas en niet steil de berg omhoog. Het laatste stuk gaat langs de rivier de Rhône. Deze heeft een beetje melkachtige kleur, wat er bevreemdend uit ziet. Als ik het bordje naar de camping zie (Aigle centrum) geeft dit nog een uur lopen aan! Oh jee, op de kaart leek het niet zo ver. Blijkbaar wordt er gemeten met een slentertempo, want na ongeveer drie kwartier ben ik er. Nog steeds wel ver omlopen voor een camping, maar er is weinig anders. Morgen maar een alternatieve route terug zoeken, want ik ga niet dat hele stuk weer terug lopen! Voor nu staat het tentje weer. Ik ben eigenlijk toch wel erg moe. Ik heb het niet gemeten, maar ik vermoed dat het toch weer ergens achter in de twintig is geweest. Morgen kan het dan in ieder geval wat rustiger!

zaterdag 20 augustus 2016

Regen in de wijngaarden

Ik heb slecht geslapen. Gisteravond was er nog live-muziek in het restaurant bij de camping. Hoe later het werd, hoe harder en hoe slechter. Maar goed, zo te horen waren er genoeg mensen die het wel leuk vonden. Vanochtend rond acht uur gaan lopen. Het is bewolkt, maar het ziet er niet slecht uit. Langs het meer loop ik richting het centrum van Lausanne. Er is vandaag een triatlon, en ik moet dwars door de start/finisch. Gelukkig ben ik vroeg en kun je nog overal doorlopen. Een paar uurtjes later en het was best een probleem geweest. Over een boulevard met enorm indrukwekkende oude bomen blijf ik langs het meer lopen. De lucht is betrokken en het regent wat. Langs het meer liggen enorme huizen, inclusief bijbehorende boten! De route gaat bijna door de achtertuinen van deze huizen. Het paadje is soms maar een halve meter breed, en volgt de lijn van de kust. Het loopt best leuk. Inmiddels is het echt hard gaan regenen. De regencape moet er aan te pas komen. Omdat het nog steeds drukkend warm is, is het onder de cape al snel net zo klam als buiten. De Alpen aan de overkant zijn inmiddels in een dikke mist verdwenen. Na ongeveer 10 km verlaat de route de kustlijn en gaat de wijngaarden in. Op de steile hellingen langs het meer doen de druiven het blijkbaar goed. Langs de helling zijn een soort terrassen gebouwd, met daartussen tegen de heuvel aangeplakte wegen. Het loopt wel gemakkelijk en het uitzicht is prachtig, ondanks de regen. In het seizoen zal het hier druk zijn, want er is een soort wijnroute langs allerlei wijndomeinen uitgezet. Met steeds informatie over het betreffende wijnhuis. Tussendoor kom ik nog door een paar schilderachtige dorpjes. Het is best genieten vandaag. Maar het venijn zit in de staart. Het laatste stuk is nog even behoorlijk klimmen en dalen. Ik wilde eerst naar de camping, maar nu alles zo nat is, kies ik toch maar voor een hotelletje. Ik loop door naar Vevey. Een luxe aandoende stad, vooral bekend omdat hier de Nestlé fabriek zit. In vroeger tijden was de plaats ook erg in trek bij kunstenaars en filmsterren. Ik ga bij de VVV op zoek naar een betaalbaar hotel. Dat is nog niet gemakkelijk! Kamers van 200 tot 500 francs lijken de norm. Een eenvoudig hotel komt al snel op 100 euro!! Daar moet ik dan maar uitgebreid van genieten, want een camping is niet in de buurt. Er is dit weekend wel een straattheaterfestival, dat zal de prijzen nog wat opdrijven. Maar goed, eenmaal op de kamer is dat snel vergeten. Heerlijk om alle natte troep uit te kunnen hangen en ongenegeerd lang te douchen onder een hete douche! Nog even naar buiten. Ik eet bij een van de festivalstalletjes een lekkere kipcurry. Daar bespaar ik dan tenminste nog wat op :-) Daarna alle apparatuur weer opladen en weer eens uitgebreid wat op internet bekijken. Ik hoef vandaag niet zuinig te zijn met de stroom, dus neem het er even van. Vanuit mijn hotelkamer kan ik ook meegenieten van het straattheaterfestival. Al met al een goede dag!

vrijdag 19 augustus 2016

Vrije dag

Doordat mijn route is aangepast heb ik een dag over. Lausanne leek me een mooie plek om een dagje uit te rusten. Het is ongeveer halverwege de vakantie en na een lange dag als gisteren kan ik wel wat rust gebruiken. Tot nog toe vind ik het best zwaar. Ik kom er steeds wel, maar het voelt nog niet ontspannen. Nu de spanning van opnieuw een lange zware etappe weg is, voelt het vanochtend al een stuk relaxter. Ik heb weinig plannen. Een keertje uitslapen en naar de Kathedraal. Verder niks. Lausanne is prachtig en ligt tegen een heuvel aan gebouwd met uitzicht op het enorme meer van Genève. Het voelt hier bijna Mediterraan! Ik doe nog wat praktische inkopen en bezoek de Kathedraal. Gek genoeg vind ik hier wel overal een welkom en routeaanduiding voor pelgrims naar Santiago, maar niks voor naar Rome. Ik krijg wel een mooie stempel in mijn pelgrimspaspoort. De rest van de dag wassen en uitrusten. Dat was tenminste het idee van vandaag! Vanavond trakteer ik mezelf (of eigenlijk trakteren mijn ouders) op een restaurantje. Zo heb ik ook weer genoeg energie voor de rest van de week. Helaas gast het met de energie voor mijn 'apparatuur' wat minder. Opladen kan hier niet echt, dus zuinig aandoen en hopen op een betere gelegenheid morgen!

Aan het meer van Genève

Vlak voordat de zon boven de heuvels verschijnt sta ik op. Ontbijten, aankleden, inpakken en vertrekken. Als ik bepakt en bezakt klaar sta laat de zon zich even zien, nog rood boven de bergen. De rest van de ochtend is het bewolkt. Bij de abdij pak ik de route weer op. Op dit tijdstip is het verlaten. Ik loop eerst door bos de heuvel op. Natuurlijk mis ik ergens een aanwijzing, omdat ik meer met het uitzicht bezig ben. Ik mis toch heel erg de signalering onderweg. Naar Samtiago had ik ook ergens een stuk route zonder signalering, en het loopt echt minder relaxed. Je moet constant opletten en kan zo minder genieten. Maar vaak wordt dit van te voren niet duidelijk aangegeven. Je denkt de 'originele' route te hebben, want zo wordt ie verkocht. Maar goed, ondanks dat gaat het voorspoedig langs een mooie route. Vandaag is ruim dertig km, de laatste lange dag. De weergoden helpen mee. Het is bewolkt en eind van de ochtend gaat het zelfs regenen. Het loopt echter wel lekker door, totdat ik ineens vlak voor een grote afgraving sta. Een enorm gat, wat het moet worden weet ik niet, ligt daar waar mijn routebeschrijving me heen stuurt. Eerst de situatie maar bestuderen. Terug werkt niet, dan maar er omheen. Gelukkig wordt er niet echt gewerkt en kan ik een stukje terug door het gat heen naar de overkant. Maar waar is nu de route? De beschrijving volgend kies ik een weg, die achteraf niet de juiste was, maar via een omweg gelukkig toch weer op de route aansloot. Mijn GPS slaat er ook van op hol en helpt me dus niet. Gelukkig vind ik de route weer. Wel een stuk chagarijniger. Ik ben nog maar net op de helft! De rest loopt gelukkig voorspoedig. Het wordt langzaam weer droog en als ik het meer van Lausanne in de verte zie liggen breekt de zon weer door. Helaas is het beloofde fantastische uitzicht op het meer en de Alpen nog in nevels gehuld. Doordat ik een alternatieve route volg, hoef ik niet dwars door de stad, maar volg ik een oase van rust langs een rivier naar het meer. Bij het meer staat het oude Romeinse kerkje van St Sulpice. Een klein eenvoudig, maar daardoor prachtig kerkje. Vervolgens volg ik de oever van het meer nog een paar kilometer naar de camping. Moe, maar ook wel voldaan zet ik mijn tentje op. 

woensdag 17 augustus 2016

Naar Zwitserland

De route die ik volg is een interpretatie van de Via Francigena. De 'echte' route wordt in grote lijnen gevolgd, maar de route die ik volg verkiest soms mooiere of kortere wegen. Op zich is dat niet erg, maar het nadeel is dat de route grotendeels niet is bewegwijzerd. Het is dus constant heel goed het boekje lezen! Ik vind routes met bewegwijzering toch fijner, dus daar ga ik volgend jaar op over. Een ander voornemen voor volgend jaar is om 'licht' te reizen en de tent thuis te laten. Dat scheelt heel veel zwoegen. Eigenlijk wilde ik dat dit jaar al doen, maar de kosten voor hotelletjes in Zwitserland zijn daarvoor toch wat hoog. Ook op campings is het verschil goed te merken. In Frankrijk was ik meestal tussen de tien en vijftien euro kwijt. Hier al gelijk 26 francs, wat ongeveer evenveel euro is. Ik ben dus vandaag Zwitserland ingelopen. De route vandaag was prachtig. Heerlijk rustig ook vergeleken met gisteren. En de temperatuur was ook veel fijner, na een stevige onweersbui gistermiddag. Dat was dus even anderhalf uur verplicht liggen in de tent en hopen dat ie heel bleef  met de hagel- en stortregen. Voor het eerst staan er ook andere wandelaars op de camping, maar geen van allen loopt dezelfde route. Er komen hier meerdere routes samen, wasronder ook de GR5 die ik wilde volgen. Misschien komt het er ooit nog eens van. Voorlopig ga ik naar Rome. 

Na de grens met Zwitserland liep ik ook al snel het Jura gebergte uit. Ik kon nu goed zien hoe hoog ik zat (1000 meter hoogte), want voor me lag een diep en breed dal. Aan de overkant staken de Alpen als een enorme muur omhoog. Dat is dus mijn doel boor fit jaar! Dat lijkt nog een enorm eind weg! Door weilanden en bos liep ik langzaam omlaag. Hier en daar toch nog een colletje nemend ging het steeds verder omlaag. Ik heb gekozen voor een alternatieve route langs de oude abdij van Romainmotier. Een van de oudste van Zwiterland. Van de ooit enorme abdij, die verbonden was aan Cluny, was eigenlijk alleen de Romaanse kerk over en wat gebouwen er omheen. Het kleine plaatsje heeft echter een prachtige sfeer en het is heerlijk hier even te zitten. Eerst naar de camping en die rugzak achterlaten en mijn opnieuw kletsnatte tent laten drogen. Helaas ligt de camping boven op de berg, vanwaar je dan wel weer mooi uitzicht hebt op het klooster, maar de klim omhoog was het pittigst van de hele dag! Alsnog moe en oververhit kom ik boven. De rest van de middag doe ik maar rustig aan. Ik loop heel langzaam terug naar de abdij en drink thee op de prachtige ninnenplaats. Ik bezoek de prachtige kerk en haal een mooie stempel voor mijn pelgrimspaspoort. Verder dus niks. Morgen wordt een lange etappe. De laatste echt lange, maar gelukkig zonder bergen! En daarna heb ik een rustdag gepland, met dank aan het verkeerde St Hippolyte, want nu is de route een dag korter!

dinsdag 16 augustus 2016

Vermoeiende oude spoorlijnen

Als ik vanochtend wakker wordt voel ik me best OK. De spierpijn valt mee, alleen bij trapjes protesteren mijn benen een beetje. Vol goede moed ga ik op weg. Eerst snel de stad uit. Ik volg een mooie route langs een rivier en daarna door het bos langs het spoor. De Via Grancigena volgt hier het dal. Het voordeel is dat je niet hoeft te klimmen, het nadeel is dat de autoweg ook het dal volgt. Het dal is hier niet zo breed, met hoge rotsbergen aan twee kanten  De autoweg is dus steeds in de buurt. Het is wederom heet en na een uurtje of twee lopen is mijn energie al aardig op. Even pauzeren dan maar. Ik ben er nog lang niet, maar de vermoeidheid van gister zit me toch aardig dwars. Langzaam verder. Het wordt steeds warmer en nog een uurtje of zo later ben ik er wel klaar mee! Ik plof neer in de schaduw van wat er uit ziet als een oud station uit een Western. Er zijn wat mensen aan het werk of zo, maat verder is het verlaten. Er schijnt een toeristisch treintje te rijden, maar nu blijkbaar even niet. Jammer, ik was zo mee gereden naar Les Haupiteaux Neuf. 

Bij gebrek aan een trein toch maar weer in de benen. Dan lijken mijn smeekbeden verhoord en schuiven er wolken voor de zon. Dat scheelt! In het boekje lees ik dat ik kan kiezen of ik de route volg steil omhoog over de berg, of de iets langere maar vlakke route nog verder langs de spoorlijn. Een blik omhoog naar de berg en de keuze is snel gemaakt. Ik volg de spoorlijn tot aan het eindpunt. En als de wolken hun werk blijven doen en zelfs een verfrissend buitje laten vallen gaat het al snel weer beter. Als de spoorlijn dan ook nog eens de weg verlaat er het gerinkel van koeienbellen het autogeraas vervangt, heb ik mijn energie weer terug! Het kan verkeren! In een stuk loop ik zonder problemen door naar Les Hopiteaux Neuf, waar ook de camping snel gevonden is. Als net mijn tentje staat hoor ik een stoomfluit. Toch nog een trein over het oude spoor! Ik heb zelfs nog fut om langs de supermarkt te lopen. Er vallen weer wat druppels en in de verte klinkt onweer. We lijken hier echter gespaard te blijven. Hopelijk frist het er toch een beetje van op. De rest van de middag luieren, zodat ik morgen bijtijds kan vertrekken om de warmte toch wat voor te zijn. 

maandag 15 augustus 2016

De Monsteretappe

Iedere wandelvakantie heeft er een: een Monsteretappe. Zo'n etappe waar je tegenop ziet en die je liefst wat had ingekort, maar dat kan dan weer niet. Mijn Monsteretappe voor deze vakantie was vandaag. Volgens Francis van de pelgrimsopvang ook een pittige etappe. Ik sta dus om zes uur op om op tijd te vertrekken. Slapen lukt toch niet meer, dus dan maar snel op weg. De campingbeheerder heb ik niet gezien, dus dat is een goedkoop nachtje. De tent is nog kletsnat van de condens als ik hem inpak.  

Zodra ik ga lopen ben ik al blij met mijn besluit om vroeg op te staan. Het is nog heerlijk koel en de zon heeft nog wel een paar uurtjes nodig om over de berghelling heen te komen. Daarnaast loop ik de eerste uren door een 'gorge' naar de bron van de Loue. De rivier stroomt de hele tijd zo'n tien meter onder mij, wat ook lekker verkoeling geeft. De route is prachtig. Alsof je door een sprookjesbos wandelt met overal verschillende soorten mos op d'r bomen Rn stenen en de blauw/groene rivier die constant ruist. Hier en daar is de route wat klauteren en met een rugzak dus oppassen. Je bent hartstikke topzwaar, dus als je je evenwicht verliest lig je zo languit. Ik ben weer erg blij met mijn stok. Dat helpt enorm! Tussen de lastige stukken door is de route redelijk eenvoudig en ik kan dus genieten van de prachtige omgeving. Eenmaal boven wacht een restaurantje met taart en koffie. Ik zie er zeker hongerig uit, want ik krijg een kwart punt appeltaart! En die gaat idd gemakkelijk op. Ondanks dat het best lekker gaat schiet ik nog niet zo op. Slechts acht km in drie uur. Dat krijg je met dat geklauter.

Het tweede deel ziet er op papier ook niet aantrekkelijk uit. Nog een keer zo'n eind stijgen, maar dan steiler. Tot op 822 meter hoogte. Ik ga in deze etappe de Jura over, dus hierna wordt het al snel weer vlakker. Het tweede deel is nog pittiger, met name door het voortdurende stijgingspercentage van minimaal 10%. Gelukkig geen geklauter meer maar een gemakkelijke weg. Ook nu loont de moeite weer.  Ik kom uit op prachtige weides, waar ik dan ook maar gelijk een tijdje in ga liggen om bij te komen. Nog tien km te gaan. Zoals altijd is de aanloop naar een stad nooit leuk. Ik zigzag over het asfalt om de gesmolten plekker te ontwijken. Ik wordt hier vanaf twee kanten gaar gestoomd. Als de zon even achter de wolken verdwijnt voel je de warmte van onderaf. In Pontarlier aangekomen meet de temperatuur 27 graden in de schaduw. Best warm om dan te lopen. De laatste kilometers voelen voor mij meer als voortslepen dan als lopen. En dan is het nog twee km verder naar de camping. Maar niks is zo lekker om na zo'n dag je rugzak af, schoenen uit en languit in het grad gaan liggen! De teller geeft 33 km aan met zo'n 500 meter stijgen. Gemiddeld toch nog 4 km per uur. Ik ben weer trots op mezelf, maar volgende vakantie graag geen  Monsteretappes in de planning!!

Hitte en nog meer oude spoorlijnen

De planning voor vandaag is slechts 14 km, dus hoef ik me niet te haasten. Rustig ontbijten, douchen, nog even internetten en inpakken. Rond tien uur sta ik klaar en zonder een stap te verzetten loopt het zweet al over mijn rug. Dat wordt heet dus vandaag. Het eerste stuk is door open velden. Ik ben niet de enige 'gek' hier, maar kom verschillende rood aangelopen joggers tegen. Vol medeleven kijken we elkaar aan. Dan gaat het langs de rivier en voornamelijk door bos. Na enige tijd beland ik weer op d'r oude spoorweg. Erg herkenbaar is het spoor niet meer. Er is alleen nog een wandelpad van over. Het spoor volgt de rivier de Loue. Morgen mag ik omhoog klimmen naar de bron. Nu volg ik voorlopig nog even het dal. Totdat ik de rivier over steek en over een graspad in de volle zon en geen wind een stuk omhoog mag. Ieder struikje met schaduw is even stoppen en bijkomen. Maar zoals altijd loont het uitzicht van de top. Hierna daalt het weer terug naar de rivier en het dorpje Mouthier Haut Pierre. De camping is even zoeken en een stukje terug langs de rivier. Het is een heel eenvoudige onbewaakte camping met slechts een paar mensen. De beheerder zou vanavond langskomen, maar heb OK nog niet gezien. Ik merk dat ik behoorlijk last heb van de warmte. Ik loop dan ook geen recordtijden. Uitendelijk heb ik toch nog 19 km gelopen. Geen idee waar die vijf extra km nu weer vandaan komen. Misschien het zoeken naar de camping? Maar goed, met zes uur lopen en rusten niet heel snel. Gelukkig heb ik geen haast! Mijn ritme heb ik nog niet gevonden en ik ben nog erg onrustig. De warmte maakt me moe en sloom. Morgen dus vroeg vertrekken om de ergste hitte voor te zijn. 

zondag 14 augustus 2016

Over oude spoorlijnen

Ik heb aan een stuk door geslapen tot zeven uur vanochtend. Dat is lang geleden, ik was zeker moe! Om acht uur ontbijt en rond een uur of negen word ik terug gebracht naar mijn eindpunt van gisteren. We nemen de toeristische route en tegen tien uur ga ik vol goede moed op weg. Het landschap is licht glooiend, dus niet zo zwaar. Rond 1 uur ben ik nog niet zo opgeschoten. Doordat ik een stuk in de routebeschrijving niet goed interpreteer loop ik bijna een uur in rondjes. Verdwalen is het niet, maar ik kon de juiste route niet vinden en bleef heen en weer lopen op hetzelfde stukje. Uiteindelijk is het toch gelukt, en achteraf is dan natuurlijk direct duidelijk wat er mis ging. Met wat minder goede moed loop ik verder. Ik moet nog zeker 15 km en het is al half twee! Maar goed, het is mooi weer (zeg maar heet) en de rest van de route geeft geen problemen. Het laatste deel loopt over een oude spoorlijn, dus fout lopen is hier onmogelijk. Onderweg nog een spannende spoortunnel uitgehakt in de rotsen. Als ik de buitenwijken van Ornans binnen loop is mijn water al even op. Snel dus wat halen bij de supermarkt. Gisteren heeft Francis de camping al laten zien en ik weet dat ik nog even door moet. Tegen zessen loop ik de camping op met ruim 28 km op de teller! Over de langere etappes hoef ik me dus geen zorgen meer te maken!

zaterdag 13 augustus 2016

De eerste kilometers op de Via Francigena

De nacht in St Hipolyte is kort. Bussen rijden vroeg in de ochtend, en daarna pas weer om 13.00 uur. Dus neem ik de bus van kwart voor zeven. De treinen sluiten snel aan en voor de middag ben ik al in Besancon. Onderweg passeer ik de 'goede' St Hippolyte op ongeveer 50 km. Maar ja, zonder bussen enzo is dat toch wat ver.

Besancon is een mooie plaats met een prachtig fort op de berg. Ik heb geen zin om weer een nacht in een hotel te slapen en bel dus naar een pelgrimsadres uit de gids. Er is nog plek, dus tot waar loop ik vandaag, dan pikt hij me daar op? Tja, ik had eigenlijk geen lopen meer gepland, maar nog een dag stilzitten vind ik ook niks en het is pas twaalf uur. Ik kan dus nog best een eind komen. Eerst maar wat lunchen en water inslaan, voordat ik op weg ga.

De stad uit is even zoeken. Ik moet nog aan de andere manier van de route beschrijven wennen, want ik heb een heel ander boekje. Een stukje van de bovenstad naar de rivier is afgezet. Toch maar stiekem langs en over het hek, want ik zie zo snel geen andere weg omlaag. Ik loop langs de rivier de Doubs, diezelfde als ik via de GR5 had gevolgd. Dan gaat het ineens behoorlijk pittig omhoog richting het fort. Dat valt tegen met een zware rugzak. Ik merk dat mijn traplooptraining wel heeft geholpen, want ik kom toch redelijk gemakkelijk boven. De route loopt verder door velden en bosgebied. Natuurlijk loop ik hier en daar nog fout, waardoor het allemaal niet zo opschiet. Na ongeveer tien km vind ik het mooi geweest en bel Francis Geere, die me op komt pikken. Francis is Engels, maar woont al lang in Frankrijk. Hij heeft mede geholpen bij het in kaart brengen van de route die ik volg en kent ieder stukje ervan. Hij woont zelf niet langs de route, maar haalt over een behoorlijke afstand pelgrims op. Ik zou zo drie nachten bij hem kunnen slapen, maar na vandaag kies ik voor de camping.

Francis is een enthousiaste man die honderd uit verteld over de route en de omgeving. Ik krijg bergen met tips mee en in de vroege avond laat hij me nog trots de bron van een rivier kn de buurt zien. Het is inderdaad een mooie plek. We eten gezamenlijk in de tuin aan het water (er loopt een riviertje lang de tuin). De lange dag, het eten en het glaasje wijn maken me slaperig. Ik slaap die nacht als een roos!!

donderdag 11 augustus 2016

Change of Plans

Nou, een slecht begin van de vakantie. Onderweg naar St Hippolyte bekroop me al het gevoel dat er iets niet helemaal goed ging. Het was wel erg dichtbij de plaats waar we vorig begonnen, en niet waar we eindigden. Oh jee, dat zag er dus niet goed uit. Mijn gevoel klopte, hier moest ik niet zijn. Maar goed. Het is zeven uur 's avonds en terug ging niet meer want dit was de laatste bus. Nu ben ik niet zo'n ster in topografie, maar dit is wel erg stom, al zeg ik het zelf. De 'goede' St Hippolyte ligt 150 km verderop, echter gaan daar geen bussen heen. Dat verklaart waarschijnlijk dat ik hier terecht ben gekomen, want de omgeving klonk wel erg bekend. Na lang zoeken op internet kon ik in ieder geval geen bus die kant op vinden. Dan maar een hotelletje nemen en bedenken wat nu te doen. De route van de GR is met OV onbereikbaar, of het kost heel veel geld en zes uur reizen vanaf hier. Na lang wikken en wegen heb ik nu dus in al mijn wijsheid besloten niet alsnog naar de GR5 te reizen, maar direct naar de Via Francigena in Besancon. Ik kan dan rustig aandoen, en in Pontarlier mijn planning weer oppakken. Na natuurlijk een tijdje flink te hebben zitten balen, kan ik nu wel met de optie leven. Nu nog mezelf niet zo ongelooflijk stom vinden, maar dat loop ik er de komende weken wel uit. Morgen dus naar Besancon!

donderdag 4 augustus 2016

Aftellen

De datum van vertrek nadert. Nog een kleine week en dan ga ik op weg. Afgelopen weekenden heb ik nog gelopen, in de hoop mijn conditie voldoende goed te krijgen voor de Jura, dit keer inclusief rugzak. Mijn wandelmaatjes van Op Stoute Schoenen keren dit weekend terug. Zij hebben het Meer van Geneve bereikt. De eerste week was volgens hen nog best pittig. Ik hoop dus maar dat het allemaal gaat lukken straks. Ik heb nog een koutje opgelopen, waardoor ik nu ook niet topfit ben, maar dat is hopelijk volgende week al beter. Ik train momenteel iedere dag trappenlopen. Ik heb gelezen dat dat de beste 'hoogtetraining' is die je in het platte Nederland kunt krijgen. En dan moet ik het straks maar gewoon gaan doen!! Komend weekend de laatste voorbereidingen. De GPS kaarten en route moet ik nog downloaden, e-reader klaar maken, tas pakken, laatste benodigdheden kopen. En dan ben ik er denk ik wel klaar voor ;-)

Einde

Aan alles komt een eind. Zo ook aan jaren lopen naar Rome! En wat doe je dan op zo’n laatste dag in Rome. Nou, lopen! Niet echt natuurlijk, ...